به گزارش آوای ورزش، درد را از هر طرف که بخوانید درد است، راستی ما بعد از این همه سال سابقه و پیشینه چرا نتوانستیم به ورزش کشور سامان ببخشیم حتی در ورزش فوتبال که مهمترین رشته ورزشی و سیاسی ما محسوب می شود، چرا نباید یک باشگاه کاملا خصوصی و در حد استاندارد های بین المللی بعد از چهار دهه داشته باشیم.

در فوتبال ما کجا هستند باشگاه هایی مانند تهران جوان ، شاهین ، بانک ملی ، راه آهن ،آرارات ، تاج ، پرسپولیس و ……؟که کانون و مهد سازندگی بودند…

می پذیریم در کشور زیر ساخت مناسب نداریم و مدیران ارشد دستگاه عریض و طویل ورزش کشور نا کار آمد هستند، اما باور دارم زیر ساخت نه تنها در کشور کم نداریم بلکه زیاد هم داریم اما متاسفانه از مدیران کار بلد استفاده نمی کنیم و همه جوانب ورزش امروز تبلیغاتی شده، دستگاه ورزش طی چهار دهه اخیر نه تنها برای احیای باشگاه های خصوصی کاری نکرده بلکه آنچه را که در دهه شصت داشتیم هم از دست داده ایم.

درد آور است که حتی یکی از باشگاه های فوتبال ما که سالانه بالغ بر چند صدهزار ملیارد هزینه می کنند و از پر طرفدار ترین تیم های جهان نیز به شما می آیند براساس اعلام فدراسیون جهانی فوتبال جزء ۴۰۰ باشگاه برتر دنیا نباشند براستی در  ورزش چه می گذرد و یا در خود فدراسیون فوتبال؟

باید یک بار برای همیشه تکلیف باشگاه ها را در داخل ورزش از نو بنیان بگذاریم حتی اگر در یک بازده زمانی در مسابقات بین الملی باشگاهی شرکت نکنیم عیب ندارد ولی فساد موجود از ورزش و فوتبال را از بین ببریم و ورزش را از خودی ها گرفته و به اهلش بسپاریم.

کار دشواری نیست پیدا کردن آدمهای سالم و شخصیت های ورزشی ؛فقط اراده و عزم ملی می خواهد و اهتمام مدیران دلسوز.

حسن میرزاآقابیک